Ne demiş atalarımız "can çıksa da huy çıkmaz" çünkü bazı huylar nar lekesi gibidir, çıkmaz...... Daha birsürü örnek verilebilinir bu konuya "yedisinde neyse yetmişinde de odur" gibi gibi... Sizce de öylemidir? 

Tabi ki insan hatalarıyla doğmaz, yanlışlarıyla, istenmedik huylarıyla dünyaya gözlerini açmaz, lakin dünya onu kirletir, mahveder,lekeler, ayağını kaydırır, kuyulara düşürür. Çünkü burası DÜNYA'dır ; annelerin çocuklarını oyalamak için götürdüğü oyun parkı misali avunulacak yerdir. Avutur bizi hiç olmadık şeylerle,kötülüklerle, pisliklerle....

 

İNSAN ise Nardır bin bir çeşit huylarıyla. Nar taneleri gibidir insanoğlu keşke Kar taneleri gibi olabilseydik, temiz ve umut veren bir tarafımız olsaydı lakin biz nar tanesi olmayı seçtik hiç çıkmayan huylarımızla, bitmek bilmeyen lekelerimizle. Narın da güzel tarafı vardır hani gözardı edemeyiz o tarafı; sımsıkıdır, topluluğun tek vücut olmuş halidir, birlik olmayı anımsatır, her ne kadar dirlik olamasakta...

 Bırakamadığımız huylarımız vardır, yanlışlarımız, bir bütün haline getirdiğimiz doğrumu yanlışmı olduğunu umursamadan savunduğumuz fikirlerimiz.... İnsan hiç şüphesiz  bu huyları çocukluğunda kazanır . Bizim farkında olmadan yaşadığımız iyi veya kötü olaylar, davranışlar bizde yer edinir. Neyi görürsen çocukluğunda o olursun olgunluğunda da. Değiştirmek istesende huylarını bu biraz zor gelir sana. Çünkü yer edinmiştir, leke kalmıştır yüreğinde. Eğer sevgisini gösteremeyen, hissettiremeyen bir ailede doğduysan sevginin, değer vermenin paylaşılmayacak bir şey olduğunun sanarak yetişir, öyle yaşarsın. Çünkü öyle öğrenmişsindir, o kadar çok kötü bir durum ki anne babana bile onları sevdiğini söyleyemezssin çünkü bu senin suçun değildir öyle görmüş, böyle öğretilmiştir sana. Anne babana, ailenden birine onu sevdiğini değer verdiğini söylemek, bunu ifade edip göstermek dünyanın en zor şeyi olarak görünür sana. 

 

Örnek verdiğim bu aile konusunu açmak gerkirse ki detaylı konuşulması lazım bir konu; ailelerde ki bu sevgi gösterememe konusunda ki durum maalesef kırsal kesimde çok daha fazla. Bunu nedenini gözlemleyip araştırdığımızda şu gibi nedenlerden kaynaklandığı ortaya çıkmakta; eskiden anne ve baba kendi anne babası ile birlikte yaşadığı için  kendi çocuklarını aile büyüğünün yanında sevmek, öpmek ayıpsanırmış. Bize çok fazla ilginç gelen bu durum maalesef eskilerin yaşantısı haline gelmiş durumda ve işin diğer acı tarafı ise bu yıllar geçsede kuşaktan kuşağa devam etmekte. Kendi anne babasında sevgiyi apacık göremeyen nesiller kendi evlatlarını da bu şekilde yetiştirmekte. Peki bu günümüzde  ne gibi sonuçlar doğurmakta?

 

Evlatlarına sevgisini gösteremeyen,değerli hissettiremeyen, onlara sevgilerini sistemli bir şekilde aktaramayan anne ve baba aslında onları kendi elleriyle tehlikeye atmaktadırlar. Evet bu anne ve babanın evladını sevmediği anlamına gelmez fakat sistemsiz bir şekide sevmek yani sevginin çoğu ve azı evlatlarımızı tehlikeye atabilir. Mesela ailede sevgi göremeyen çocuk ilgi ve alakayı dışarıda aramak zorunda kalıyor. Hiç olmayan yerlerde hiç olmayacak kişilerden sevgi ve ilgi bekleyerek kendini ve geleceğini tehlikeye atacak arkadaşlılar edinip, tehlikeli yerlere gide biliyor ya da zamansız kararlar alarak yanlış admlar atabiliyor. Bu durum maalesef çok normalmiş gibi gelebilir aileler ya da çocuk yanlış yaptığında tek suçlu çocukmuş gibi görünebiliyor fakat bunun altında yatan en büyük sebep anne ve banın evladında bıraktığı izdir ki bir çok ebeveyn bu durumun farkında bile değil......(Ben sadece sevgi konusunu el alarak açıklamaya çalıştım fakat düşündüğümüz zaman kendinizde ne kadar çok nar lekesi var bir bilebilsek)

 

Bu yüzden kendimizde ki nar lekelerini evlatlarımıza sıçratmadan yaşayalım, çünkü Nar Lekesi Çıkmaz.....

 

İlahiyatçı Hanım