Bayramın tadı kalmamış

Bir Ramazan
Bayramını da böyle geride bıraktık. Geçen sene espri olsun diye Bayram bizim
neyimize demiştim. Hakikaten bunu bayramda görmek mümkündü, çünkü Bayram artık
Bayramlıktan çıkmış sıradana gönmüş. Hele birde yakın ve dostlar olmasa Bayramı
hatırlayan olmayacak. Biz böyle bir Bayram yaşarken kurşunlar altında, gözyaşı
içinde cenaze kılarak Bayram yaşayan Müslüman kardeşlerimiz ise Bayramı
yaşayamadılar.    Bu Bayram tatil uzun olunca artık insanlar
Bayramlaşma yerine tatile koştuklarını E.90 dan geçen araçlardan anlıyoruz.
Artık elimizde ve cebimizde telefon ve internet olunca Bayramlaşma artık
kolaylaşmış. Genci yaşlısı artık bu alet vasıtası ile uzaktan Bayramlaşıyorlar.
Bu Bayram biraz daha anladım ki, artık evde oturup gelen Bayramcıları misafir
etme yaşımız gelmiş. Eskiden kapıyı çeker büyükleri ziyarete gider onlarla
hasbıhal ederdim. Son iki yıldır evden dışarıya çıkamadım, hele bu sene iki
sefer çıkabildim, oda çok kısa.      Dışarı çıktığımda bile eve misafir gelmiş
onlara yetişmeye çalıştım. Hani dedim ya akraba ve eş dost olmasa kapını çalan
yok diye. Ben bu apartmana taşındığımda tüm komşuları büyüklü küçüklü gezerdim.
Şimdi komşu komşuya bayramlaşmaya gitmiyor, çocuklar şeker toplamıyor.
Komşuluklar bile artık sekteye uğramış kimse kimseyi tanımaz olmuş.     Olsun ama ben bu bayramda yeterlice
misafir ağırladım. Hatta kendime göre bir miktar para bozdurdum, çocuklara
harçlık vereyim diye. İnanın düşündüğümün çok üstünde gelen çocuklar için
tekrar para bozdurmak durumunda kaldım. Çocuklar artık eskisi gibi şeker ve
çikolata almıyor, onlar için artık harçlık önemli. Ama bu beni ziyadesi ile
memnun etmiştir.     Ya bizim zamanımızda bırakın harçlığı kim
ne tür şeker verdi diye onun hesabını yapardık. Fasulyeli şeker, leblebi
şekeri, akide şekeri, sormuk şekeri, leblebi, üzüm ve kayısı verenler olurdu.
Hala ben çocukluğumda kim ne verdiyse aklımda sayarım. Çikolata hiç olmazdı,
rahmetlik babam öğretmen olduğu için kakaolu şeker dağıtırdı, bende ara sıra
kendi evimize arkadaşlarla kalabalıkta kuyruğa girer şeker alırdım. O günden
bugüne çok şey değişmiş, çocuklar artık şeker yerine harçlık bekliyor.     Bu beni inanın çok mutlu etti, hadi birde
kapını çalan olmasa ne olacak. Allah eş, dost ve yakınların sayısını eksik
etmesin. İlk iki gün gündüz ve akşam misafirsiz kalmadım. Üçüncü günü olsun
bazı yakın büyüklerime giderek bayramlaştım.     Büyüklerime de artık telefon açıp fırsat
bulursam geleceğimi söyledim. Sadece büyük ağabeylerime son gün gidebildim,
kısa kısa ziyaretler. Asıl bu bayramların mimarı çocuklar, onlar bu adet ve
dini geleneğimizi öğrenip devam ettirmeleri gerekir. Ama sanki onlara bunu yasaklamış
gibi bir halimiz var.     Birde Bayramın özlemini çeken gurbet
ellerindeki hemşerilerimiz var. Vatanını, yakınlarını ve dostlarını özleyenler.
Asıl Bayramın hasretini çekenler onlar olsa gerek.     Şu terör denen lanet dolayısı ile ülkemizi
bekleyen ve bizleri huzuru için çırpınan Asker ve Polislerimiz var. Çokları
ailelerini, eşlerini ve çocuklarını bırakıp başka illere giderek terörle
mücadele edenler var. Bayramı dağda ve görev başında kutlayanlar. Asıl bayram
hasreti çeken o insanlara buradan selam olsun. Yüce Rabbim onları muhafaza
etsin. Birde vatanından olmuş, ülkesinde savaş olan ve gözyaşı içinde Bayram
geçiren Müslüman kardeşlerimiz var. Allah onların gözyaşlarını dindirsin ve
huzura erdirsin.

















     Evet, bir Bayram böyle gelip geçerken,
bizler vatanımızın kıymetini bilip yaşayıp kucaklaşma yerine birbirimizden uzak
durmayalım. Ama Bayramda savaş ve kan içinde kalıp Bayramı kutlayamayan din
kardeşlerimiz zulüm içinde Bayramı kutlayamadılar. Cenab-ı
Mevla’m onlara da barış ve huzur versin.