Yazımın başlığını gören koyun Keçi Birliği Başkanı Mahmut Aktürk okuyunca sanmasın ki, Perşembe günü düzenlenen koyunculuğun masaya yatırıldığını yazacak. Vallahi yazmam davet edilmediğim yâda bulunmadığım bir konuda yazı yazarsam sallarım oda benim gazetecilik anlayışıma ters. Efendim neden kimse artık koyun değil derseniz, artık çağ teknoloji çağı. Kimse kimseyi artık eline değnek alıp koyun diye güdemez, sürdüğü yere de götüremez. Nedenine gelince, eskiden hatırı sayılır insanlar insanları istediği gibi kullanır nereye derse oy attırırdı, var mı şimdi öyle bir babayiğit?
Sevilmek sayılmak ayrı, insanları yönlendirmek ayrıdır. Lideri yâda adayı seversiniz tercih eder desteklersiniz, ama zorla size başkasını destekletebilirler mi? Eskiden bu olurdu, hatırı sayılır ağalar beyler olur işaret ettiği yere oy verilir, oda şu kadar adamım, şu kadar arkamda oyum var diye ağalık yapardı. Şimdi teknoloji sayesinde herkes herkesi yakından tanıma imkânına sahip kör değil ki.
Hani bazen cemaat cemiyetler çok ziyaretler edilir ya, toplu oyları var aman küstürmeyelim diye sürekli sırtını tapışlarsınız. İnanın onlarında birbirlerini kontrol etmeleri mümkün değil, kontrol çok nadirdir. İşaret ettikleri yere cemaatin tamamının oy atması mümkün değil. Herkesin bir tercihi ve düşüncesi var tercihini de ona göre kullanıyor. Anlayacağınız herkesin bir oyu var, hiç kimsenin çuvalla oyu yok. Var diyorsa ya atıyor, yâda sallıyordur. Hani seçim zamanı hoplama zıplama dernekleri çoğalır ya, meclise adam vermek veya adaylara daha yakın olmak için hava yaparlar. Siyasilerde orada bir nane varmış gibi bir gider öbürü gelir ya. Birde bakmışınız seçimden sonra kimin nereye yâda ters yana yattığına şaşırır kalırsınız.
Zannedersem 2004 yılı idi, hanımla Belediye Başkanlığı seçim vardı oy atmaya gidiyoruz. Yolda kime atacağımızı konuşup giderken güya ben hanımı yönlendirmeye çalışıyorum. Falan kazanamaz, falanı da gördük gel bu sefer denenmemiş birisini deneyelim diye konuşup gidiyoruz. Ne bileyim konuşmalarımı dinleyen hanım başını sallıyordu, bende söylediklerimi kabul buyurdu her halde dediğim yere oy atacak zannediyorum.
Her ne ise oyları kullanıp çıktık, yolda gelirken duramadım hanıma sordum oyunu nereye kullandığını. Hanım bana dedi ki; “ Bey senin dediğin aday zaten kazanır, ben senin dediğin yere oy atmadım, ama benim oy attığım aday kazanamaz. Ama oy attığım adayın hanımı hem akrabam hem de arkadaşım, bir araya geldiğimizde bana nereye oy attığımı sorsa nasıl yalan söyleyeyim. Kazanamazsa kazanamasın ben oyumu hatır için falana attım” dedi.
Şöyle düşündüm, çok haklı ve oy için hanımı mı boşayım.
Beyler herkesin bir oyu var, evinizdeki hanımın oyuna hakim değilsiniz. Nasıl başkasının oyuna hakim olacaksınız, o eskidendi benim şu kadar oyum var diye hava atmak.
Köyde ilkokulda okuduğumuz dönemde köyde muhtarlık seçimi vardı, rahmetli babam hatırı sayılır insandı ve muhtarlık seçimini çok önemserdi. Kaybettiği hiç vaki değil, her desteklediği kişiyi kazandırırdı.
Seçimler elma yarısı gibi birkaç oyla kazanılırdı, babamın desteklediği adayı sülale hep desteklerdi. Rahmetli babamın amca çocuklarından birisinin hanımı muhalif adayın yakını olurdu. Kadıncağız haklı olarak kendi akrabasına oy vermek istiyormuş. Okulun havlusunda kocası tarafından oy kullanmayacaksın diye çevirildi. Kadın ille de kullanacağım diye diretiyordu, kocası hanımı yere yatırıp hiç aklımdan çıkmaz dişlerini kırıp ağzına taş tıkamıştı. Kadın buna rağmen gidip amcasına oy kullanmıştı. Neyse ki kocasının desteklediği taraf bir oyla seçimi kazanmıştı da boşanmaktan kurtulmuşlardı. Ama gelin görün ki, 60 yaşından sonra ayrılık yine onları bulmuştu.
Şunu demek istiyorum, zorla güzellik olmuyor, eşiniz bile sizin dediğiniz yere oy kullanmıyor. Hele bu zamanda hanımların yüksek tahsil gördüğü bir dönemde. Ama zorlada bir başkasına oy kullandırmak için eşini bu kadar hırpalayıp zulmeden bir düşünceyi de inanın kınıyorum. Dolayısı ile adaylar belli kimseler yerine artık bire bir çalışmalılar. Yoksa güvendiği dağlara kar yağar, adama sağ gösterip sol vururlar.