Eskiden biraz daha metanetli ve soğukkanlı idim. Ama insanın yaşı ilerledikçe kalbi biraz daha yufkalaşıyor. Ani ölüm ve gençlerin vefatı beni daha çok etkiliyor dayanamıyorum. Hele vatan için şehit olan gençlerimize ve görevlilerimizin haince şehit edilmelerine hiç dayanamıyorum. Sadece tesellimiz onların şehadet şerbeti içmeleri ve cenneti alanın köşeseinde yer bulmaları bizleri teselli ediyor.

      Geçtiğimiz günlerde bir şehit evladının babasına yazdığı mektubunu okudum. Çok etkilendim. Bilgisayarımın bir tarafına kaydetmiştim. Dün gece bu mektubu yine okudum çok etkilendim. Ama çocuk çok metanetli ve yürek burkan bu satırları Mücahide kardeşimiz yazmış. Gelin bunu bir kez daha beraber okuyalım:

      “Yine seni özledim. Yine aklım karıştı baba..Özlem aklı karıştırır mı? Bunu öğretmemiştin bana.

      Bugün benim doğum günüm. Şimdi sekiz yaşımdayım. Büyüdüm erkek oldum ama hala anlamıyorum sen neden yoksun baba. Önlük bana çok yakıştı. Senin hep görmek istediğin gibi pırıl pırıl bir öğrenci oldum ama sen göremedin üzgünüm çok üzgünüm baba… Karlı bir kış günüydü. Seni bir tabutun içine koymuşlardı. Yine çok yakışıklıydın. Derin bir uykuya dalmıştın. Çağırdım defalarca seslendim sana, cevap vermedin küstüm sonra. Hani söz vermiştin. Kartopu oynayacaktık ilk kar yağdığında. Hava çok soğuktu ama babannem ağlarken ”oooyyy ciğerim yanıyor” diyordu.

İnsanın ciğeri nasıl yanar baba?

      Çok büyük bir kalabalık vardı. Herkes ama herkes ağlıyordu. Hep bir ağızdan ”ŞEHİTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ” diyorlardı. Sen şehitsen ölmüş olamazsın.

Ölmediysen nerdesin baba?

     Kocaman bir Türk bayrağına sarmışlardı tabutunu. Sen onu hep göklerde görmek isterdin. ”Kutsal sevdam bayrağım” derdin ya hani. Nedense biraz da kıskandım o zaman seni. Affet baba. Peki neden anlamıyorum hala.

Şimdi sen öldün mü? O zaman vatan bölündü mü?

      Çok karıştı aklım baba.Vatanı kim bölmek ister ki. Bu büyük günah değil mi? Dedem anlatırdı ya hep ”benim dedem Çanakkale de şehit oldu vatanı kurtarmak için” derdi ya… O zaman büyük büyük dedem yok yere mi öldü? neden tekrar vatanı bölmek istiyorlar baba? Hani okula gidince her şeyi öğrenecektim. Bunları neden öğretmiyorlar baba?    Bildiğim tek şey var.

      O da sen yoksun yanımda.

      Annem çok özlüyor seni biliyorum. Babanla gurur duyuyorum diyor. İnsan gurur duyunca ağlar mı? Özleme alışır mı baba?

      Peki gurur senin yerine kardeşimi koklar mı? Beni maça götürür mü acaba?

       Biliyor musun baba, benim ciğerim yanmıyor elledim sıcak değildi fazla. Hem duman da çıkmıyor. Ama içimde bir yer var. Seni her düşündüğümde orası çok acıyor, sızlıyor, sanki kopacakmış gibi oluyor. Sanki birileri devamlı kalbimi sıkıyor. Galiba sen yokken hep hasta oluyorum baba.

       Bu acı nasıl diner? Ellerin ellerimi nerde bekler? Koşabilmek için seninle yollar bizi nasıl özler? Vatanı hangi canavar böler? Onlara senden başka kim dur der?

       Gel de anlat bana. Anlat, öğret ki bende şehit olayım baba..”

      Rabbım bu şehit evladının duygularını, şehit olmamış çocuk ve gençlerede versin. Vatan sevgisi herşeyin üstünde olmalı.